Author:

Abstract:

Het coronavirus werd in het begin van de pandemie als de grote gelijkmaker voorgesteld: iedereen kon getroffen worden. Ondertussen weten we dat het gezondheidsrisico erg ongelijk verdeeld is. Ouderen en mensen met onderliggende gezondheidsproblemen zijn kwetsbaarder voor het virus. Ongelijkheden naar socio-economische positie, woonsituatie of werk hebben ook een impact op gezondheid. Dat was met deze pandemie niet anders. Ook het lockdownbeleid was allesbehalve een sociale gelijkmaker: de negatieve sociaaleconomische effecten van lockdownmaatregelen wogen zwaarder aan de onderkant van de inkomensladder. Corona is ook de eerste pandemie in een eeuw van superdiversiteit. In die context was het coronavirus ook een etnisch ongelijkheidsvirus, al bleef dat in België lange tijd onderbelicht. In de inleidende alinea’s van dit hoofdstuk schets ik eerst waarom de coronacrisis meer dan een gezondheidscrisis was (1), hoe het ook als een ongelijkheidsvirus doorwerkte door de aanpak van de pandemie (2) en hoe de coronacrisis als de eerste crisis van deze aard was in contexten van superdiversiteit (3). Tegen deze achtergrond analyseer ik op basis van een literatuurstudie in welke mate het coronavirus ook als een etnisch ongelijkheidsvirus werkte. De centrale vraag is wat onderzoek in Groot-Brittannië, de Verenigde Staten, Frankrijk en Nederland ons leert over hogere besmettingscijfers en sterftecijfers van mensen met migratieachtergrond, en wat recente studies nu ook voor België leren (4). In het slotdeel (5) sta ik stil bij de vraag hoe het coronavirus bestaande etnische en sociaaleconomische ongelijkheidspatronen op gezondheidsvlak dreigt te versterken en wat dat betekent voor het (post)coronabeleid.