Author:

Keywords:

Dementia, General Practice

Abstract:

Doel: Het doel van deze studie is het exploreren van hindernissen die huisartsen ondervinden bij de ziekte- en zorgdiagnostiek van dementie en bij de zorg voor de mantelzorger van personen met dementie. Methode: Er werden drie focusgroepen met huisartsen (n = 35) georganiseerd in de regio Zuiderkempen in de periode maart – april 2015. Acht stellingen aangaande de ziekte- en zorgdiagnostiek en de zorg voor de mantelzorger werden besproken. De data werden thematisch geanalyseerd en separaat gecodeerd door drie onderzoekers. Resultaten: De huisartsen vinden zowel vroegdiagnose als de mededeling van de diagnose van dementie belangrijk in functie van de omkadering van de zorg. Toch is er angst voor het opwekken van negatieve gevoelens. De huisartsen stellen de diagnose en coördineren de zorg. Indien verdere oppuntstelling van diagnose en therapie nodig is, wordt verwezen naar een specialist. Men staat kritisch tegenover subtypering en medicamenteuze behandeling. Multidisciplinair overleg, eventueel onder leiding van een case-manager, is nuttig. In de ondersteuning van mantelzorgers, gaat de voorkeur uit naar luisteren en ondersteunen bij concrete noden. Er bestaat geen ensgezindheid over de al dan niet pro-actieve rol van de huisarts in de zorg voor personen met dementie. Over de verschillende elementen bestaan zeer uiteenlopende meningen. Conclusie: De hindernissen voor huisartsen inzake de zorg voor dementerenden bestaan uit de angst voor oproepen van negatieve gevoelens, het therapeutisch nihilisme en het evalueren van problemen bij de mantelzorger