Author:

Keywords:

Personalisme, Ecologie

Abstract:

De klimaatopwarming, de afvalberg, onze overmaatse ecologische voetafdruk en andere ecologische vraagstukken vormen samen wellicht de grootste uitdaging van de eenentwintigste eeuw. Is een denken dat focust op de mens nog wel verantwoord in die context? Zijn wij immers niet de kern van het probleem? De oplossing lijkt niet alleen van technologische vooruitgang, maar ook van een mentaliteitswijziging te moeten komen. Welke specifieke rol kan daarbij weggelegd zijn voor een persoonsbegrip dat de nadruk legt op de relationele en spirituele dimensie van het menselijk bestaan? Is een hedendaags personalisme dan een effectieve vorm van ecologisme? De kenmerken van het personalisme analyserend in functie van de ecologische uitdagingen komen we uit bij een moreel kader dat een mentaliteitswijziging impliceert (of toch minstens faciliteert) in functie van de milieudoelstellingen, niet omwille van het milieu, maar (enigszins contradictorisch?) omwille van de mens, of zelfs omwille van de persoon. Zou het personalisme dan mogelijk de weg wijzen naar een “antropocentrische sterke duurzaamheid”? Een personalistisch perspectief op de ecologische crisis wordt op die manier net zéér zinvol. De rol van een persoonsbegrip met een nadruk op de relationele dimensie van de mens wordt net centraal in het overbruggen van het conflict tussen persoon/individu/mens en milieu. In tegenstelling de intuïtie wordt de focus op de mens, weliswaar begrepen als persoon, net een manier om vooruitgang te boeken in plaats van een onverantwoord denken.