Author:

Keywords:

projectieradiologie

Abstract:

Digitale detectoren kende hun eerste verschijning binnen de projectieradiologie in het begin van de jaren tachtig. Stilaan verdrong de eerste generatie aan Computed Radiography (CR) de klassieke filmscherm systemen. Sinds de eeuwwisseling kent CR zelf hevige concurrentie van de Digital Radiography of DR. Elke evolutie in detectoren mikte op een verbetering van de beeldkwaliteit met een verlaging van de dosis. Het optimaal inzetten of gebruiken van deze digitale detectoren is echter een mysterie gebleven. Voor de dagelijkse klinische praktijk bleven richtlijnen vrij beperkt. Het ene onderzoek toont een dosisreductie aan, een ander spreekt dan weer over een dose creep of een lichte stijging van de dosis op lange termijn. Winst of niet, het is gewoon een feit dat de eenduidige relatie tussen generator instellingen en densiteit verdwenen is. Een evolutie die wortelt in de basiseigenschappen van de detectoren en de algoritmes die de beeldkwaliteit aanleveren. Om de balans tussen beide te behouden ontstonden dosisindicatoren in ongeveer evenveel varianten als leveranciers. Het gebruik en hun oorsprong zijn niet altijd even duidelijk en door de veelvoud ook niet eenduidig. Een recente denkoefening leverde een nieuwe indicator, een nieuwe maat, die een eerste stap is het uniformiseren van de indicatoren. Dergelijke maten vragen om periodieke controle, waarborging en kalibratie. De evolutie gaat verder met de komst van nieuwe systemen, nieuwe technieken en misschien nog grotere mysteries. Kunnen we de evolutie een stap voorblijven? Hoe kunnen we dit blijven integreren met ons klinisch redeneren? Is beeldkwaliteit te koppelen aan de opname? Of aan de klinische vraag? Is er een evolutie van ALARA naar ARARA?