Author:

Keywords:

diabetes

Abstract:

Situering/Inleiding: Type 2 diabetes is in volle opmars met een verdubbeling van haar prevalentie om de tien jaar. Complicaties zijn ernstig en frequent én essentieel van vasculaire oorsprong. Ze kunnen voorkomen worden door een combinatie van maatregelen (levensstijlverbeteringen en medicatie ter controle van de glycemie, bloeddruk en bloedvetten). Het Diabetes Project Leuven (DPL, pilootstudie door RIZIV gefinancierd) wil nagaan of een serviceprogramma voor huisartsen leidt tot een verhoging van het aantal bereikte doelstellingen bij hun patiënten. Methode/Interventies: DPL is een “clustered randomized trial”: 120 vrijwillig deelnemende huisartsen, gerandomiseerd in 2 groepen kregen gedurende anderhalf jaar een ‘basis’ (“R”) en ‘maximale’(“A”) ‘service’ aangeboden. De R-service bestond uit een behandelings- en shared care protocol mét bijhorende opleiding, diverse andere opleidingen (vb. insulineopstart), materiële incentives, benchmarking feedback, hulp aan ‘hun’ patiënten door een steunteam (met oa een internist, educator, oftalmoloog en diëtist). De A-groep kreeg daarbovenop nog enkele duurdere interventies: meer intensieve feedback (1 X per drie maanden) mét weergave van de resultaten van elke ingebrachte patiënt, reminders via post en telefoon, een’peer review’-avond over hun bereikte resultaten, actieve aansporing tot samenwerking met het steunteam, patiënten konden beroep te doen op een gezondheidspsycholoog en educatoren bij hen thuis of bij hun huisarts. De primaire effectmaat bestond uit het aantal patiënten waarvan HbA1c<7%, systolische bloeddruk (SBD) =< 130 mm Hg en LDL-C < 100 mg/dl en de aggregatie van die drie uitkomsten tot één complex eindpunt. Hierbij werd nagegaan hoeveel doelstellingen de patiënten behaalden (0, 1, 2 of 3) voor en na de interventie. Statistische analyse gebeurde met een multilevel analyse rekening houdend met het cluster effect van patiënten rond de huisarts. Resultaten: Voor de interventie behaalden respectievelijk 54, 50 en 42% van de patiënten (N=2495) de doelstellingen voor HbA1c, SBD en LDL-C. Na de interventie waren dit respectievelijk 67, 58 en 58%. De A-groep ging er sterker op vooruit dan de R-groep, maar dit was niet significant voor de afzonderlijke parameters. Het aantal patiënten van de A-groep dat na de interventie méér doelstellingen behaalde dan van de R-groep was wél significant verschillend (p=0.049). Zo evolueerde het aantal patiënten dat alle drie de doelstellingen bereikte bij de A-groep van 14% naar 27% (+13%) en bij de R-groep van 11% naar 20% (+9%). Besluit: Een ondersteuningsprogramma voor huisartsen leidt tot kwaliteitsverbetering van de diabeteszorg. Een maximaal, duurder programma geeft slechts lichte verschillen tegenover een basisinterventie.