Author:

Abstract:

Hormonale therapie is de aangewezen behandeling voor patiënten met lokaal gevorderde of gemetastaseerde prostaatkanker en leidt tot een significante vermindering van symptomen en tot een daling van het PSA-gehalte, doch met een beperkt overlevingsvoordeel. De prostaatkankercellen evolueren echter naar een hormoonrefractaire toestand (HRPC). Bij HRPC-patiënten is chemotherapie te overwegen. Mitoxantron en estramustinefosfaat worden aanbevolen door de huidige FDA-richtlijnen. Ook taxanen worden uitgebreid bestudeerd in fase-II- en -III-studies. Docetaxel heeft duidelijk een grotere activiteit dan paclitaxel. Vooral combinatieschema's van cytostatica die de microtubulifunctie van prostaattumorcellen remmen, lijken veelbelovend te zijn. Nieuwere behandelingsvormen, zoals groeifactorremmers, angiogeneseremmers, "antisense"-oligonucleotiden en vaccinaties, worden bestudeerd. Supportieve therapie met bisfosfonaten is aangewezen bij patiënten met botgemetasteerde prostaatkanker. Aangezien de huidige niet-hormonale behandelingen vooral een palliatief effect hebben, met een beperkte verlenging van de overleving, dient bij de therapiekeuze steeds rekening te worden gehouden met de levenskwaliteit. De ontwikkeling van nieuwe therapiemodaliteiten die ook de overleving verlengen, is aangewezen.