Author:

Abstract:

Elke leerkracht kent de frustratie. Waar andere kleuters schijnbaar moeiteloos in de pas lopen, loopt Bartje eruit. Hij zet zijn brooddoos niet op de juiste plaats, valt voortdurend andere kleuters in de rede tijdens kringgesprekken of loopt als een ongeleid projectiel van hoek naar hoek. Je loopt er zelf de muren van op. Je collega’s in het lager of secundair onderwijs zullen het gevoel herkennen, al is het concrete gedrag waar hun haar gaat van rechtstaan verschillend. Voor ons, lerarenopleiders, is het niet anders. Wij kunnen steigeren van een student die amper observatiegegevens verzamelt om de beginsituatie van zijn stageklas in te schatten, stelselmatig eindklanken inslikt of goede feedback in de wind slaat. Hoe reageer je als leerkracht op storend gedrag en hoe reageer je als team op een collega die begint over wat zijn bloed doet koken?