Author:

Abstract:

In de hedendaagse opvatting is de opvoeding een wederkerig proces waarin het kind als actieve partner tot zijn recht komt, terwijl vroeger opvoeding bekeken werd als het overdragen van traditionele waarden en normen. Opvoeden is echter steeds ook een kwestie van overlevering. Pedagogen moeten zich daarom blijvend afvragen welke inhouden het overleveren waard zijn en op welke wijze dit moet gebeuren. Traditie is als zodanig een pedagogisch begrip. De reflectie op dit begrip kan daarbij ook niet omheen de traditie van het pedagogische denken, dat als een worsteling met theologische en religieuze kaders kan worden gelezen. In het eerste deel van dit boek wordt een lezing gegeven van pedagogische klassieken: Rousseau (1712-1788), Humboldt (1767-1835), Schleiermacher (1768-1834), Herbart (1776-1841), en de twintigste-eeuwers Arendt (1906-1975) en Heydorn (1916-1974). De verhouding van de pedagogiek tot de christelijke traditie vormt het centrale thema van het tweede deel van dit boek. Met bijdragen over De Hovre en Waterink komen twee pedagogen aan bod voor die de bepaling van de verhouding tot de religieuze traditie essentieel is in de (algemeen) pedagogische theorievorming. Daarna volgen twee godsdienstpedagogische bijdragen die de (veranderende) plaats van de religieuze traditie in het katholieke respectievelijk protestantse godsdienstonderwijs tot op heden in kaart brengen. Het boek wordt afgesloten met beschouwingen over het (veranderende) concept traditie in de hedendaagse pedagogiek en theologie. Dit boek bevat bijdragen van Wilna Meijer, Ursula Frost, Dieter Benner, Daniël Tröhler, Didier Pollefeyt, Jacques Haers, Jan Marten Praamsma, Hans van Crombrugge, Bruno Vanobbergen, Nancy Vansieleghem, Siebren Miedema en Henk Kuindersma.