Author:

Keywords:

glykemiecontrole, parenterale voeding, autofagie, hypoglykemie, kritieke ziekte, intensieve zorgen

Abstract:

Kritieke ziekte kan beschouwd worden als een “multiple insult” dat schade aanricht aan cellen van vitale orgaansystemen. Deze schade wordt veroorzaakt door hypoxie, inflammatie en hypoperfusie en wordt versterkt door belangrijke hyperglykemie. De omvang van deze schade in de cel wordt bepaald door de impact van het insult, maar ook door de mate waarin herstelmechanismen erin slagen de cellulaire schade op te ruimen. Drie “proof of concept” gerandomiseerde gecontroleerde studies (RCT’s) hebben aangetoond dat het voorkomen van hyperglykemie door het nastreven van een strikte normoglykemie bij patiënten op de dienst intensieve zorgen zowel het risico op orgaanfalen als de sterfte verlaagt. Een multicentrische RCT die hierop volgde, vergeleek een zeer strikte met een matigere glykemiecontrole in de dagelijkse praktijk van ziekenhuizen in Australië en vond geen verschil in orgaanfunctie. Een gematigde glykemiecontrole leidde wel tot minder hypoglykemieën en bovendien was de mortaliteit lager. Of minder hypoglykemie ook de oorzaak was van de lagere mortaliteit, blijft onduidelijk. Recent werd onderzocht of kritiek zieke patiënten bij wie de voeding via enterale weg onvoldoende was al dan niet baat hebben bij de toediening van extra parenterale voeding. Bij alle patiënten werd een strikte normoglykemie nagestreefd. Het vermijden van parenterale voeding en het aanvaarden van een belangrijk calorisch tekort versnelden het herstel beduidend.