Author:

Abstract:

Vanaf de vroegste renaissance werden geleerden geconfronteerd met talrijke, tot dan toe onbekende talen. Onder meer de val van Byzantium, de vele ontdekkingsreizen en de studie van de originele bijbelteksten werkten de verbreding van het linguïstische panorama in de hand. Vele humanisten bogen zich over de theoretische en methodologische problemen die zich door de ophoping van nieuwe taalbeschrijvingen spontaan hadden opgedrongen. Hoe kan de taaldiversiteit verklaard worden? Wat was de eerste, oorspronkelijke taal? Waarom verandert taal voortdurend en waarom lijken sommige talen op elkaar? Tussen 1570 en 1650 woedde in de Lage Landen een hevig en veelzijdig debat over deze vraagstellingen. Dit werk biedt een grondige bespreking van de opvattingen van de belangrijkste protagonisten (Johannes Goropius Becanus, Josephus Justus Scaliger, Abraham Mylius, Adriaan van Schrieck, Philippus Cluverius, Hugo Grotius, Jan de Laet, Johann Elichmann, Claude de Saumaise & Marcus Zuerius van Boxhorn).